Niech się stanie gaz

Witajcie, kochani!

Panowie od gazu zrobili dobrą robotę. Dodatkowo rozwiali mroki mojej ignorancji odnośnie przepływu gazu w bloku, cierpliwie odpowiadając na liczne pytania (po skończonym remoncie będę nieźle przeszkolona:) Ściany też już zagruntowane.

A tak wygląda przedpokój:

 

Ostatnio wyjątkowo nie odpowiadam Wam pod Waszymi komentarzami, a to z braku czasu. Na niektóre odpowiem jednak tutaj:

Agulka, ekipę mam rewelacyjną. Panowie działają od siódmej rano z wielkim zaangażowaniem, rozmawiają, żartują. Szef ekipy wpada co jakiś czas i dogląda wszystkiego fachowym okiem, zna się na wszystkim. Zimna woda mi nie straszna, ja i tak zazwyczaj myję się w bardzo chłodnej.

Martusia, te rysy na ścianie „niedźwiedzie” zrobiły specjalnie, żeby zaprawa lepiej się trzymała.

Elżusiu, kosmos prawdziwy jeśli chodzi o te rurki. Panowie co nieco mnie oświecili, ale i tak jeszcze nie rozgryzłam wszystkich arkanów rurek i rureczek.

Maksiu, same ciekawe osobowości przewijają się przez moje mieszkanie teraz. Ja w ogóle lubię ludzi, lubię z nimi rozmawiać, poznawać ich.

Ewuniu, masz rację – woda to ogromne błogosławieństwo, warto przeżyć taki remont nawet dodatkowo po to, żeby sobie to uświadomić po raz kolejny. Studnia była u mojej babci, myło się w miednicy, chodziło do „wychodka” w rogu podwórka – to były najwspanialsze czasy i wspominam je zawsze z sentymentem.

Izabelko, dałoby radę i nad dziurą. Ale co by było, jakbym tak nie trafiła:) To już wolę stary sedesik.

Justynko, Agatko i Aniu, mam dwie cudowne sąsiadki, które udostępniły nam swoje łazienki. Kiedy pierwszego dnia poszłam do jednej z nich tylko się opłukać, sama przygotowała mi kąpiel i nakazała zrelaksować się w pianie. Staramy się jednak nie nadużywać ich dobroci, zwłaszcza rano, stąd miska do mycia ma wielkie wzięcie.

Kochani, jeszcze tak dla wyjaśnienia – te wpisy i dokumentacja zdjęciowa działań łazienkowych nie mają na celu uskarżania się czy biadolenia. Ja tam w każdych warunkach dobrze się odnajduję, cieszę się, że moja łazienka będąca reliktem PRL-u w końcu będzie ucywilizowana (mam zdjęcia sprzed remontu, tak na pamiątkę, ale tych nie ośmielę się Wam pokazać:), nawet już wszechobecny pył przestaje mi przeszkadzać, hi hi. Humor mnie nie opuszcza i oby tak dalej.

A żeby i coś z rękodzieła się znalazło, to wrzucam kiedyś tam zrobioną kartkę z aniołkiem, której chyba nigdy nie pokazywałam.

Moi mili, ciąg dalszy relacji oczywiście nastąpi, dziękuję, że jesteście ze mną, a tymczasem posyłam Wam buziaczki i do następnego spotkania,

Małgosia