Prawie jak Alternatywy 4

Witajcie, kochani!

Oj, chyba nie będzie mi dane nudzić się w te ferie. Dzisiaj rano obudziły mnie dobitne dźwięki wiercenia i stukania zza ściany – acha, sąsiad coś remontuje. Trudno, trzeba wytrzymać hałas, w socjalistycznym bloku z wielkiej płyty akustyka jest niemalże jak w sali koncertowej, a każdy od czasu do czasu coś odremontować w mieszkaniu musi. Po śniadaniu zasiadłam przy biurku i ignorując hałasy zabrałam się za album, gdy nagle usłyszałam niesamowity dźwięk.  Pobiegłam do drugiego pokoju, a tam… Oczom własnym nie wierzyłam! Obraz (autorstwa Basi Wójcik nota bene) spadł ze ściany znacząc ją malowniczymi śladami, zaś poniżej ujrzałam – zresztą zobaczcie sami:

A zza ściany dalej dochodziły dźwięki wiertarki. Zaczęłam więc walić w ścianę i krzyczeć, żeby zaprzestano wiercenia, bo mam dziurę w tejże. Przez rzeczoną ścianę otrzymałam stłumioną odpowiedź „Jaką dziurę? Przecież ja pani nie widzę!” Na szczęście po chwili sprawca dziury zapukał do moich drzwi i na własne oczy mógł ocenić swoje dzieło. Ocenę tę wyraził słowami: „E, nic się nie stało. To się da zalepić”. Tak więc na jutro jestem z panem umówiona na zalepianie. A przy okazji mój zasób wiedzy poszerzył się o znaczący fakt: jeśli przez jakiś otwór nie można mnie zobaczyć, to nie można nazwać go dziurą:)

Dla odreagowania zjadłam całą czekoladę i zrobiłam szybciutko dwie kartki wielkanocne, które wrzucam, żeby ten post nie był tak całkiem pozbawiony elementów rękodzieła (choć „ozdobę” na ścianie też pod rękodzieło można by podciągnąć).

Pozdrawiam Was, kochani. Niech żyją remonty!:)

Pa, pa,

Małgosia