I jeszcze raz Motylinka

Kochani, witam serdecznie!

Ledwie zamieściłam wczoraj TEGO posta, poczułam wewnętrzny przymus, by zasiąść nad stertą papierów. I co z tego wynikło? Ano około północy wnętrze albumu Motylinki było gotowe. Zapraszam do oglądania.

Listopad, lekko melancholijny, z motywem kluczy i podartego szarego papieru.

A wewnątrz wiersz Verlaine’a (był czas, że wielbiłam poezję dekadencką) i miejsce na dwa zdjęcia. I Motylinka pogrążona w jesiennej lekturze.

Grudzień w nietypowej, różowej kolorystyce. Są tu gwiazdki i guzik w kształcie dzwoneczka.

Motylinka nie lubi zimna (ja też) i marzy już o wiośnie.

A pod klapkami wiersz Gałczyńskiego.

I zaległy styczeń – pod znakiem muzyki. Jako baza tapeta, do tego nuty, klucz wiolinowy i instrument. Ciekawe tylko, jaki utwór gra na fortepianie Motylinka. Pewnie „Sonatę Księżycową”.

Są oczywiście miejsca na zdjęcia i wiersz L. J. Kerna, naturalnie o muzyce.

Oprócz tego powstała strona początkowa, także z miejscami na zdjęcia i z kalendarzem w kieszonce.

I strona końcowa – z przesłaniem aktualnym na każdy rok.

Album gotowy, no prawie. Została do ozdobienia okładka, tak więc jeszcze raz spotkacie się z Motylinką.

A na koniec dwa wiersze Basi Wójcik. Kochani, dopiero dzisiaj przeczytałam komentarze pod poprzednim postem i dowiedziałam się, że Basia chce napisać wiersze do strony listopadowej i grudniowej. Gdy dziś zobaczyłam komentarz Basi i wiersze przysłane mailem, było mi przykro, że się tak pospieszyłam z tworzeniem. A że na stronie listopadowej i grudniowej nie zrobiłam kieszonek, w które można by wsunąć dodatkowe kartki, pozwolę sobie te piękne utwory zamieścić tutaj.

Listopadowe motyle szeleszczą pod stopami
zamienione w złoty kobierzec liści
szurają w takt moich kroków
wygrywają akordy w objęciach wiatru
co niesie pożółkłe wspomnienia
motyle jak listy niewysłane
motyle jak listy w sercu zapisane
motyle chroniące się przed mrozem
pod ciepłym drżeniem powiek.

Grudniowe motyle przysiadły na starej szybie
rozkładają skrzydełka malowane mrozem
schowane pod dziurawą belką
opuszczonej chatki wiatrem smaganej
marzą o tańcu z płatkami śniegu
i jeszcze marzą o barwnej choince
która kiedyś cieszyła drewnianą chatkę
nie ma już choinki i nie ma roześmianych twarzy
tylko motyle przetrwały pod dziurawą belką
niczym wspomnienia czasem podziurawione.

Pozdrawiam Was serdecznie i życzę snów kolorowych i lekkich jak skrzydła motyla,

Gosia